Doğa Ana’nın menüsünde iklim krizi var. Ara sıcak veya başlangıç olarak değil, ana yemek olarak sunuyor bizlere. Kendi ellerimiz ile kısık ateşte yüzyıllar boyu ısıttığımız, içine bolca karbon emisyonları kattığımız yemek hazır. Pişmiş aşa su kattık ama olsun, hem karnımız aç hem de gözümüz aç. Dünyaları yiyip bitirdik, doymadık, doyamadık. Gençsin yakarsın dediler, bizde bol kepçeden yedik.
İstekler ihtiyaç oldu. Düşünce yapıları ve yaşam biçimleri değişti. Her istediğimize ulaşır hale geldik. Üstelik her şey bir tık uzaklıkta. Hâl böyle olunca doğa kimin umurunda ki?
Doğanın bizlere sunduğu nimetlerin farkına varmadan ezbere hayatlar yaşıyoruz. Rutin, konformist, şekilci ve hırs dolu hayatlar. Herkesin acelesi var. Herkes bir yerlere yetişiyor. Peki bu koşturmacanın, yoğunluğun ve şehrin gürültüsünden iç sesimizi duyabiliyor muyuz? Oysa doğada öyle mi? Her varlık birbirleri ile iletişim halinde, uyumlu ve ahenk içinde.
Dağlara uzun uzun bakarak bizlere neler anlattıklarını anlayabilen kaç kişiyiz? Kuşların rüzgar ile düetini duyabilen kaç kişiyiz? Kurda kuşa, börtü böceğe selam verebilen, onlarla konuşabilen kaç kişiyiz? İçimizden gelen o sesi duyabilen kaç kişiyiz?
Modernitenin dayatmaları sonucu insan ilk önce kendinden daha sonra da doğadan vazgeçti. Eşyanın hükümranlığı altına girdi. Daha iyisini, daha büyüğünü, daha hızlısını ve bir üst modelini almak için hem kendini hem de doğayı yiyip bitirmek üzere. Üstelik bunun farkında bile değil. Modernite ve emperyalizm iç sesimizi susturdu. Görmeyen gözlerin, duymayan kulakların ve hissetmeyen katı kalplerin medeniyetini kurdu. Uyanmalıyız artık, olan biten olaylar karşısında seyirci kalmadan etkin roller alma vaktimiz geldi. Seçimlerimizin hayatlarımızı kontrol ettiği bu sistemde, doğanın nasıl etkilendiğinin farkına varmalıyız. Doğanın yok oluşu üzerine kurulu büyük şirketlerin kirli oyunlarına seçimlerimiz ile dur diyebiliriz.. Çok basit aslında.
Bu bana lazım değil diyebilmek…
“Kuraklığa su, karanlığa ışık olmak niyetimiz.”
0 yorum